ساری,گاه نوشته های محمود زارع:قدرشناسی و شکر نوعی تثبیت شدن است. بهمین جهت شکر نعمت و قدرشناسی از انعام الهی فی الواقع همان تثبیت آن نعمت ها در ضمیر آدمی است.
شکر
اینکه گفته شد شکر نعمت کنید یا اینکه شکر نعمت باعث افزونی نعمت میشود یعنی همان قوام بخشیدن به داده های الهی که باز برمیگردد به کسی که نعمت بوی اعطاء شده است نه آنکه بر اساس قیاس بنفس خویش در قبال فردی که لطفی بما کرده ما برای جبران همان لطف یا بهترش را در حقش انجام دهیم که نوعی برگرداندن و احترام و قدرشناسی دنیایی است که باز این هم خودش بسیار قابل ارزش میباشد , بلکه این قدرشناسی و شکر نعمتهای الهی باز برمیگردد به خود آدمی و همانطور که عرض کردم برمیگردد به تثبیت آن نعمت و ریشه دار کردن آن نعمت در ضمیر و باطن آدمی!

از طرف دیگر میتوان با برقراری ارتباط باطنی این سلسله - که از منشاء رحمانیت و همچنین رحیمیت الهی شروع شده تا برسد به فرد یا موجود دریافت کننده - و منظور داشتن روابط بین مراحل مختلف این سلسله , باید گفت که یکی از محوری ترین تکلیف دریافت کننده بمحض دریافت نعمت امری بنام « تواضع » باید باشد.

اینکه عرض کردم تکلیف تواضع در واقع حتی اگر لازم شد که لازم هم میشود نوعی کلفت در رفاه آدمیان را موجب میشود باید دریافت کننده به این تکلّف تن بدهد تا قدرشناسی و شکر کاملتر گردد.یعنی هر چه نعمت بیشتر گردد برای قوام آن باید تواضع بیشتر گردد تا حدی که اگر لازم شد بنوکری افراد زیردست هم انجامید بیانجامد.


ادامه مطلب .....


توجه: استفاده از تصویر برای سایتها و وبلاگها بدون انجام تغییر آزاد است؛ کپی برداری از متن با ذکر نام و درج لینک بلامانع میباشد. برای تبادل لینک بعد از برقرای لینک تارنمای ما؛اطلاع دهند تا بررسی شود.